Aita Donostiak gaitz ezberdinak gehitzen ari zitzaizkiola sentitzen zuen, Bartzelonan zegoenetik jasaten zituenak. Gregorio Marañonekin adiskidetasun handia zeukan eta honegatik 1954ko martxoa eta azaroan eta 1955eko otsaila eta ekainean Madrilera joan-etorri azkar eta motzak egin zituen bera ikusteko.
Bere bizitzako azken urteetan gaude. Buru-osasunean neke, zorabio, eta abar antzematen zitzaion pixkanaka. Baina oraindik partitura garrantzitsuak idatzi zituen, Eguberritako edo Aste Santuko Errespontsuak bezala. Infantiles I pianorako lanaren orkestrazioa hasi zuen, baina bukatu gabe gelditu zen.
Garai honetan berarekin egon zirenak, bere pixkanakako gainbeheraren testigu izan ziren. 1956ko ekainaren 8an Meza Santua azken aldiz eman zuen. Ez da ohetik altxatzen, ikusmenak huts egiten dio, mintzamena baldartzen zaio, eskuin esku eta oinak ez diote erantzuten. Abuztuko lehen egunean egoera larritu zen. Ez du ikusten, ez du hitz egiten; konorterik gabe dago.
Azkenik, abuztuaren 30ean, gaueko hamaikak eta laurdenetan hil zen. Irailaren 1ean goizeko hamarretan Komunitateak ehortz-elizkizuna eta hildakoen Meza gregorianoa abestu zion, organorik gabe, berak eskatu bezala. Elizkizuna bukatutakoan bertan zeuden guztiak Lekarozeko hilerrira joan ziren eta bertan hartu zuten atseden bere gorpuzkiak, Aita Fortunato de San Sebastián anaiaren alboan.
Irailaren 5ean handitasun handiz eta jarraitzaileez bildurik berriz ere hileta-elizkizuna ospatu eta bertan Elizondoko Koralak Aita Donostiak idatzitako Missa pro defunctis abestu zuen.